لرزش در پارکینسون

«لِوودوپا» رایج‌ترین دارویی است که برای کنترل علائم حرکتی پارکینسون تجویز می‌شود، و لرزش در اغلب اوقات به درمان با تجویز لوودوپا پاسخ می‌دهد.

گاهی اگر داروهای دوپامینرژیک (داروهایی که قسمت‌هایی از مغز را که تحت تاثیر دوپامین است را تحریک می‌کنند) مانند لوودوپا برای کنترل لرزش موثر نباشند، از داروهای دیگر استفاده می‌شود. به عنوان مثال داروهای آنتی‌کولینرژیک می‌توانند برای کاهش لرزش‌ها مفید باشند. این داروها با مسدود کردن یکی دیگر از انتقال‌دهنده‌های شیمیایی مغز به نام اَسِتیل کولین، علائم پارکینسون را بهبود می‌بخشند. با این حال این داروها نیز مانند هر دارویی می‌توانند عوارض جانبی روانی و جسمی قابل توجهی ایجاد کنند، بنابراین استفاده از آن‌ها باید به دقت مورد نظارت پزشک قرار گیرد. آنتی‌کولینرژیک‌ها برای جوانان مبتلا به پارکینسون که لرزش تنها علامت بیماری آن‌ها بوده و نیاز به مدیریت دارد بسیار مفید است.

در برخی مواقع اگر داروها موثر نباشند، مداخلات جراحی مانند تحریک عمقی مغز (DBS) و اولتراسوند متمرکز (FUS) می‌توانند در کنترل لرزش، حتی لرزش‌هایی که به دارو پاسخ نمی‌دهند موثر باشند. شما می‌توانید با پزشک خود در مورد تحریک عمقی مغز و سایر گزینه‌های جراحی که ممکن است به کنترل لرزش اندام‌هایتان کمک کند صحبت کنید. لازم به ذکر است که درمان لرزش‌های داخلی نیز مانند لرزش‌هایی است که قابل مشاهده هستند.

علاوه بر درمان‌های دارویی و جراحی، وسایلی کمکی وجود دارند که می‌توانند به انجام فعالیت‌های مختلف زندگی روزمره کمک کنند. یکی از آن‌ها، دستگاه Liftware است؛ ظرفی با دسته تثبیت کننده برای مقابله با لرزش مرتبط با پارکینسون که تاثیر لرزش‌های دست را بر ثبات مواد داخل ظرف کاهش می‌دهد. این وسیله کمکی به همراه قاشق و چنگال مخصوص آن در دسترس بوده و به ثابت نگه داشتن غذا در ظرف و قاشق کمک می کند، بنابراین می‌توانید غذا را راحت‌تر برداشته و به سمت دهان بیاورید.

در نهایت، لازم به ذکر است که کاردرمانی و توانبخشی به اندازه دارو و سایر روش‌های درمانی برای مدیریت علائم پارکینسون و داشتن مناسب‌ترین شیوه زندگی و انجام کارهای روزمره به شکلی مستقل اهمیت دارد.