علت کج نشستن در بیماران پارکینسون

پارکینسون، به‌عنوان یک بیماری تخریب‌کننده عصبی، به‌طور مستقیم بر حرکت و تعادل بیماران تأثیر می‌گذارد. به‌طور مثال اگر عضلات پایین کمر در اثر بیماری دچار گرفتگی و سفتی شوند، بدن تلاش می‌کند تا تعادل و مرکز ثقل خود را با استفاده از عضلات و حالت قرار گرفتن سر و سینه اصلاح کند. این موضوع می‌تواند به ایجاد خمیدگی بیشتر در ستون فقرات منجر شود. به‌ مرور زمان، عضلات و مفاصل می‌توانند به این وضعیت‌های غلط عادت کرده و تغییر آنها دشوارتر شود. همچنین در صورتی ‌که سفتی عضلانی بر یک سمت بدن تأثیر بگذارد، ممکن است باعث انحراف شود و این موضوع حرکت را دشوارتر می‌کند. بدن به ‌منظور جبران این تغییر وضعیت، فشار و تنش را در عضلات طرف مقابل افزایش می‌دهد. بنابراین، حفظ تعادل و حالت استاندارد در وضعیت بدن بیمار، اهمیت زیادی دارد. برای دستیابی به این هدف، توصیه می‌شود از استراتژی‌های زیر برای بهبود و اصلاح وضعیت بدنی بیماران مبتلا به پارکینسون استفاده کنید:

• هر روز از بیمار بخواهید که جلوی یک آینه قدی بایستد و تغییرات وضعیت بدنی او را بررسی کنید. سپس تمرینات لازم برای بهبود این وضعیت را به او آموزش دهید. گاهی اوقات بیمار متوجه تغییرات در وضعیت بدن یا کج نشستن خود نمی‌شود. آینه به او کمک می‌کند تا به‌طور آگاهانه وضعیت نشستن و ایستادن خود را تا حد ممکن اصلاح کند.
• استفاده از رول‌های کمری یا بالش‌های گردنی برای بهبود تراز و هم‌راستایی بدن توصیه می‌شود.
• تغییرات در وضعیت جسمی، مانند قوز به جلو یا کج نشستن را به فیزیوتراپیست و کاردرمانگر بیمار اطلاع دهید. این متخصصان می‌توانند با طراحی و پیشنهاد تمرین‌های اصلاحی، به بهبود وضعیت بیمار کمک کنند.
• حرکات کششی، یوگا، و تمرینات تای‌چی می‌توانند به تقویت عضلات کمک کرده و عوارض جانبی مانند کج نشستن و دردهای عضلانی را کاهش دهند.
• برای حفظ فعالیت و کاهش درد، حفظ حداکثر انعطاف‌پذیری بدن ضروری است. عضلات بدن، به‌ویژه در نواحی پشت مانند شانه‌ها و گردن، باید به‌ اندازه کافی قوی باشند تا از وضعیت صحیح بدن پشتیبانی کنند. به همین منظور، تمرینات تقویتی برای تقویت عضلات کمر، بازوها و شانه‌ها توصیه می‌شود. برای اجرای این تمرینات، استفاده از وزنه‌های دستی با وزن مناسب به‌منظور اعمال فشار لازم بر عضلات شانه‌ها مفید است. در صورت عدم دسترسی به وزنه‌ها، می‌توان از اشیاء سنگین مانند بطری‌های آب به‌عنوان جایگزین استفاده کرد.
• بیمار مبتلا به پارکینسون نباید برای مدت طولانی در یک وضعیت ثابت بماند. بهتر است بیماران به‌طور منظم و برای مدت کوتاهی استراحت کنند. به‌عنوان مثال، اگر قرار است یک ساعت در یک جا بنشینید، بهتر است استراحت‌های کوتاه ۲۰ دقیقه‌ای در نظر بگیرید. هر بیست دقیقه یک‌بار بلند شوید یا چند قدم راه بروید.
• در صورت عدم امکان ایستادن، از بیمار بخواهید با حرکات کششی ملایم، عضلات پشت، گردن و بازوهای خود را به ‌آرامی ورزش دهد. بازوها را بالای سر ببرید و سپس به ‌نرمی از یک سمت به سمت دیگر بچرخد تا ستون فقراتش آرام شود و فشار از روی آن برداشته شود.
• انتخاب صندلی و تخت استاندارد برای بیماران پارکینسونی اهمیت زیادی دارد. صندلی‌های غیراستاندارد نه‌تنها گرفتگی عضلات را تشدید می‌کنند، بلکه بر فعالیت‌های طبیعی بدن مانند بلع غذا و جذب دارو نیز تأثیر منفی می‌گذارند. بنابراین، استفاده از یک صندلی تخصصی که به ‌دقت با نیازهای فردی بیمار تنظیم شده و به ‌طور کامل از وضعیت بدن او پشتیبانی می‌کند، برای افزایش راحتی، ثبات، و مدیریت الگوهای حرکتی ناهنجار مانند کج نشستن، ضروری است. این صندلی باید به ‌طور مؤثری از تمامی قسمت‌های بدن به ‌ویژه ناحیه سر، حمایت کند. این امر به حفظ ایمنی و بهبود عملکردهای فیزیولوژیکی مانند بلع، تنفس، و هضم کمک می‌کند.