تمرینات گفتار و صدا برای پارکینسون

بسیاری از اختلالات گفتاری و صدا ناشی از بیماری پارکینسون با کمک گفتاردرمانگران قابل مدیریت است. گفتاردرمانگران می‌توانند با استفاده از دستگاه‌هایی مانند آنالیزور فرکانس صوت، افت و خیز صدا و تنفس بیماران را ارزیابی کنند. با تشخیص شدت آسیب در اثر پارکینسون، طراحی تمرین‌های مختلف و استفاده از دستگاه‌های کمکی آغاز می‌شود. به عنوان مثال، در مراحل پیشرفته بیماری ممکن است پزشکان و متخصصان، حنجره‌های مصنوعی را توصیه کنند. دستگاه‌های جدیدی مانند اسپیچ وایو نیز برای تقویت صدای بیماران، توصیه می‌شوند. به طور خاص این دستگاه، با شبیه سازی محیط‌های شلوغ و پر سر و صدا، به بیماران کمک می‌کند تا صحبت کردن با صدایی بلند‌تر و واضح‌تر را تمرین کنند.

یکی از روش‌های رایج در گفتاردرمانی بیماران پارکینسون، روش درمانی لی سیلورمن است. این روش که به نام «درمان صدا برای بیماران پارکینسون» نیز شناخته می‌شود، به طور خاص بر تقویت صدا و بهبود کیفیت گفتار تمرکز دارد. روش لی سیلورمن با استفاده از تمرینات منظم و فشرده، به بیماران کمک می‌کند تا عضلات ناحیه حنجره خود را درگیر ساخته و صدا را با قدرت و وضوح بیشتری تولید کنند. هدف اصلی این روش، بهبود توانایی گفتاری بیمار از طریق افزایش حجم صدا و تقویت عضلات در ناحیه گلو و تارهای صوتی است. مطالعات نشان داده‌اند که این روش می‌تواند به طور چشمگیری کیفیت زندگی بیماران پارکینسونی را بهبود بخشیده و توانایی‌های بیان و صدای آنها را تقویت کند.