افتادن در بیماران پارکینسون

به بیماران مبتلا به پارکینسون توصیه می‌شود که برای جلوگیری از زمین خوردن، با پزشک عمومی، متخصص یا فیزیوتراپ خود ملاقات کنند. در ادامه نقش فیزیوتراپیست‌ها و کاردرمانگران در کاهش خطرات افتادن و زمین خوردن بیماران پارکینسونی را مرور خواهیم کرد:

• فیزیوتراپیست‌ها با طراحی برنامه‌های تمرینی ویژه می‌توانند به بیماران مبتلا به پارکینسون در بهبود تعادل و کاهش خطر زمین خوردن کمک کنند. این برنامه‌ها به طور خاص شامل تمرینات تقویت عضلات مرکزی بدن، بهبود انعطاف‌پذیری و تمرینات هماهنگی اندام‌ها و حفظ تعادل هستند. فیزیوتراپیست‌ها با ارزیابی دقیق الگوهای حرکتی بیمار و شناسایی عوامل خطر، توصیه‌های لازم برای اصلاح حرکات و استفاده از وسایل کمکی مناسب را ارائه می‌دهند. همچنین، آموزش تکنیک‌های صحیح ایستادن، حرکت و شناساندن محیط اطراف به بیماران از دیگر اقدامات مهم فیزیوتراپیست‌ها برای پیشگیری از زمین خوردن است. این رویکرد جامع به بیماران پارکینسونی کمک می‌کند تا ثبات حرکتی بهتری داشته باشند و از خطرات ناشی از افتادن مصون بمانند.
• کاردرمانگران با به‌کارگیری روش‌های تخصصی می‌توانند به طور موثر به بیماران پارکینسونی کمک کرده و از خطر افتادن آن‌ها جلوگیری کنند. طراحی و اجرای برنامه‌های تمرینی منظم، شامل تقویت عضلات مرکزی، تعادل و هماهنگی حرکتی، یکی از این روش‌ها است. کاردرمانگران همچنین ممکن است از بیماران بخواهند تا دفترچه‌ای برای ثبت زمان، مکان و نحوه افتادن‌ خود تهیه کنند تا با ثبت این اتفاقات، الگوهای احتمالی خطر بهتر شناسایی شوند. علاوه بر این، ارزیابی و اصلاح الگوهای حرکتی برای جلوگیری از حرکات نادرست و خطرناک از وظایف کاردرمانگر است. هدف اصلی درمانگران در تمامی مراحل بیماری، حفظ استقلال بیماران تا جای ممکن و ارتقای کیفیت زندگی آنها است.