طول عمر بیماران پارکینسون

طول عمر در سالمندان مبتلا به بیماری پارکینسون پس از تشخیص، تحت‌تأثیر عوامل مختلفی قرار دارد. یکی از آمارهای کلیدی برای بررسی، مدت زمان بقا پس از تشخیص بیماری است. این آمار نشان می‌دهد که به‌طور متوسط، سالمندان مبتلا به پارکینسون حدود ۱۶ الی ۲۰ سال پس از تشخیص یا شروع علائم بیماری زندگی می‌کنند. معمولاً بیماران بالای ۶۵ سال که اولین ‌بار در این سنین نشانه‌های بیماری را مشاهده می‌کنند نیز طول ‌عمری نزدیک به متوسط سالمندان سالم در این سن دارند. همچنین مطالعات نشان داده است که اکثر بیماران جوانی (حدود سی سال) که این بیماری در آنها زود تشخیص داده می‌شود نیز تا هفتاد الی هشتاد سالگی عمر می‌کنند. بنابراین، پارکینسون و تأثیراتش بر عملکرد اندام‌ها و مغز به‌ تنهایی نمی‌تواند حتی برای سالمندان در بازه‌ زمانی کوتاه کشنده باشد اما می‌تواند اثرات ناتوان کننده بر زندگی فرد داشته باشد.

علت مرگ سالمندان مبتلا به پارکینسون چیست؟ علل مرگ ‌و میر در سالمندان مبتلا به پارکینسون نیز نیازمند تحلیل دقیق و جامع است. بیماری پارکینسون، به‌عنوان یک اختلال حرکتی مزمن، می‌تواند به مشکلات متعددی منجر شود که سلامت عمومی را تحت ‌تأثیر قرار ‌دهد. از جمله دلایل اصلی فوت در این گروه سنی می‌توان به عوارض ناشی از بیماری، نظیر مشکلات تنفسی، عفونت‌ها و سقوط‌های مکرر اشاره کرد که به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم بر بروز مرگ ‌و میر تأثیر می‌گذارند. به ‌عبارت‌ دیگر، کاهش سطح دوپامین (عامل اصلی شکل‌گیری پارکینسون) به‌تنهایی نمی‌تواند موجب مرگ گردد اما می‌تواند عوارض جدی در زندگی فرد ایجاد کند.